Pemikiran Awal: Arabisme

Fokus intelektual awal al-Faruqi adalah pada urubah (Arabisme). Beliau berhujah bahawa urubah adalah teras identiti dan set nilai yang menyatukan semua Muslim menjadi satu komuniti orang beriman (ummah). Al-Faruqi percaya bahawa bahasa Arab, sebagai bahasa al-Quran, adalah penting untuk memahami sepenuhnya konsep Islam mengenai dunia. Beliau berpendapat bahawa urubah tidak dapat dipisahkan dari identiti Muslim, merangkumi kedua-dua dimensi linguistik dan agama.[12]

Al-Faruqi juga menekankan konsep tauhid sebagai elemen penting dalam kesedaran bangsa Arab, yang ditemui dalam agama Yahudi, Kristian, dan Islam. Idea ini menyoroti aliran kepercayaan monoteistik yang dikongsi merentasi agama-agama ini, berakar dalam budaya dan bahasa Arab.[13] Beliau percaya bahawa Islam dan monoteisme adalah hadiah kesedaran Arab kepada umat manusia, yang bertentangan dengan nasionalisme berdasarkan kaum zaman moden.[14]

Pendekatan ini dikritik oleh beberapa sarjana kerana dianggap sebagai pendekatan esensialis dan berpusatkan Arab. Pengkritik, termasuk intelektual Muslim bukan Arab, mencabar dakwaannya bahawa bahasa Arab ialah satu-satunya struktur linguistik yang sesuai untuk pemikiran Islam. Keberadaan al-Faruqi di Pakistan yang terdedah kepada pelbagai budaya Muslim tidak banyak mengubah pandangan berpusatkan Arabnya pada mulanya.[15]

Beralih kepada Islamisme

Perspektif al-Faruqi berubah dengan ketara selepas beliau berpindah ke Amerika Syarikat. Penglibatan beliau dengan Persatuan Pelajar Muslim (MSA) di Universiti Temple memperkenalkan beliau kepada sekumpulan pelajar Muslim dari pelbagai latar belakang budaya. Pendedahan ini mendorong beliau untuk mempertimbangkan semula fokus awalnya pada Arabisme.[16] Beliau mula mengutamakan identiti Islam yang lebih luas daripada nasionalisme Arab, dengan menyatakan, "Sehingga beberapa bulan yang lalu, saya ialah seorang Palestin, seorang Arab, dan seorang Muslim. Sekarang saya seorang Muslim yang kebetulan ialah seorang Arab dari Palestin".[17] Merenungkan lebih lanjut mengenai identitinya, al-Faruqi berkata, "Saya bertanya kepada diri sendiri: Siapakah saya? Seorang Palestin, seorang ahli falsafah, seorang humanis liberal? Jawapan saya ialah: Saya seorang Muslim".[18]

Peralihan ini juga dipengaruhi oleh penglibatannya dalam dialog antara agama, tempat beliau mula melihat kepentingan identiti Islam yang bersatu untuk memupuk perbincangan yang bermakna dengan bukan Muslim. Penglibatan al-Faruqi dalam MSA dan pertemuannya dengan pelbagai budaya Muslim di Amerika Syarikat mengukuhkan lagi identiti Islam yang lebih luas ini berbanding pandangan berpusatkan Arabnya yang awal.[19]

Meta-agama

Al-Faruqi berusaha untuk mewujudkan prinsip-prinsip meta-agama berdasarkan akal untuk menilai agama-agama mengikut piawaian universal dan bukan menentang satu sama lain. Usaha yang bercita-cita tinggi ini bertujuan mencari titik persamaan untuk pemahaman dan kerjasama antara agama yang berbeza. Beliau mencadangkan beberapa prinsip panduan untuk dialog, termasuk bahawa semua dialog tertakluk kepada kritikan, komunikasi mesti mematuhi undang-undang koheren dalaman dan luaran, dialog harus sepadan dengan realiti dan bebas daripada "figurasi kanonik", dan tumpuan pada soalan etika daripada perselisihan teologi.[20]

Al-Faruqi percaya bahawa dialog meta-agama boleh berfungsi sebagai cara untuk mencapai pemahaman dan penghormatan bersama antara komuniti agama yang berbeza, membantu merapatkan jurang yang dicipta oleh perbezaan doktrin. Fokus beliau pada etika berbanding teologi bertujuan memudahkan penglibatan antara agama yang lebih konstruktif dan kurang berkonflik.[21]

Pengetahuan Holistik

Al-Faruqi menyumbang dengan ketara kepada pembangunan konsep pengetahuan holistik. Beliau telah melahirkan kebimbangannya tentang sekularisasi pengetahuan dalam masyarakat Muslim. Beliau membincangkan tentang "penyakit umat" (the malaise of the ummah) dan berhujah bahawa pergantungan pada alat dan kaedah sekular Barat menyebabkan terputus hubungan dengan realiti ekologi dan sosial negara-negara Muslim, yang sering mengabaikan pelanggaran etika Islam.[22] Beliau menekankan kepentingan mengintegrasikan prinsip-prinsip Islam dengan pengetahuan moden untuk menangani cabaran kontemporari dan mengekalkan integriti etika umat.[23]

Usaha intelektual al-Faruqi yang lebih terkemudian tertumpu pada Islamisasi Ilmu.[24] Beliau berusaha untuk menyelaraskan prinsip-prinsip Islam dengan disiplin akademik kontemporari, menganjurkan integrasi holistik antara iman dan akal.[25] Kerjanya dalam bidang ini memuncak dengan penubuhan IIIT, yang bertujuan untuk membangunkan epistemologi dan metodologi Islam untuk pelbagai bidang kajian.[26]

Al-Faruqi menekankan keperluan untuk mengintegrasikan pengetahuan Islam dengan sains moden. Beliau percaya dalam membangunkan kurikulum Islam yang bersatu, yang menggabungkan disiplin kontemporari sambil mendasarkan mereka pada pemikiran Islam.[27] Pendekatannya melibatkan proses sistematik untuk mengenal pasti dan menghapuskan elemen yang tidak sesuai dengan prinsip Islam dan mengintegrasikan nilai-nilai Islam ke dalam pelbagai disiplin akademik.[28]

Memberi tumpuan yang berat kepada reformasi pendidikan, Al-Faruqi mencadangkan penciptaan kurikulum dan institusi akademik komprehensif yang menggabungkan sains Islam dan moden.[29] Pendekatan ini bertujuan untuk melahirkan cendekiawan yang mahir dalam kedua-dua bidang, serta mampu menangani cabaran kontemporari dari perspektif Islam. Al-Faruqi juga menekankan kepentingan pembangunan kurikulum, strategi praktikal untuk pelaksanaannya, dan juga pendekatan holistik untuk mereformasikan keseluruhan sistem pendidikan.[30]

Pandangan mengenai Zionisme

Al-Faruqi merupakan seorang pengkritik yang sangat lantang terhadap ideologi Zionisme dan memandangnya sebagai tidak selari dengan Judaisme kerana ideologi nasionalisnya.[31] Beliau berhujah bahawa ketidakadilan yang disebabkan oleh Zionisme memerlukan ia dihancurkan. Beliau mencadangkan bahawa orang Yahudi Israel yang menolak Zionisme boleh hidup sebagai "komuniti ummah" dalam dunia Muslim, mematuhi undang-undang Yahudi seperti yang ditafsirkan oleh mahkamah rabai dalam kerangka pemerintahan Islam.[32] Pendekatan ini menegaskan komitmennya kepada visi keadilan yang berakar pada prinsip-prinsip Islam.[33][34]